Tevfik Mengüllüoğlu Şiirleri - Şair Tevf ...

Bana başka birşey sorma!
Özlemlerimin raylarını döşüyorum kaç zamandır.
her adımda bir parçasını düşürdüm hasretin.birazdan düşlerimle dolu vagonların sesleri gelmeye başlar.Bacasından tüten özlemlerimi görecek koklayacaksın,yüreğin son istasyonum olacak belkide ve ben farkında olmadığım bir hızla görmediğim güzlere gideceğim,Şu küf ve is kokulu bakışlarımı görüyor musun? yarım kalan bir ressamın resmiymiş meğer,Dona kalmış bakışları resmini çizerken,Bir karayel toplasın raylara takılan hasretimi,Ben gelirken yeni özlemler bestelerim sana yaklaştıkça çoğalır,kuş olur uçar yüreğim,sevdalarla kuşatılmış bir şehrin limanında yelkenli olurum yüreğin deniz soluğun poyrazım olur, ressam uyanır güneşi boyamaya başlar, sen baktıkça yüreğin kabarır dalgalarınla beni sonsuz mavilere taşırsın,Yüreğin okyanusa,soluğun fırtınaya dönüşür,bense alabora olup bir eskicinin rıhtımına savrulurum,benden arta kalan eski püskü anı ve hayal kırıklarıyla geçimini sağlıyan eskici,yüzüne baktığımda bana denizi gösteriyordu denize baktığımda beni bekleyen yelkenliyi! beynimin bilinmeyen coğrafyasında bilmediğim yollara çıkıyorum,çıktığım bütün yollar gök kuşağı nakşeden bir nakkaşın gözlerine gidiyordu,,Kuş olup uçuyorum yine, Özlem damlamaya başlıyor gözlerimden her damla bir kuş olup uçuyor sana; biliyorum gelen bütün kuşlar renklerini senden alacak,sonrada özlemin gölgesi düşecek göklere,sonsuz bir özlem kaplayacak içini,nehir olup akacak gözlerinden,bense sevda yüklü gemiler yapacağım hasretinden,Nice koylara gidecek sevdası olacaklar mavilerin..

Ay parçasından güneş sarısından çalıp resmini yaptım
Gökyüzünün mavisine.
Ardından poyrazın saçlarını okşamasını bekledim ve gözyaşlarının yağmur olmasını.
Dokunmalıydım ama çok uzaktaydın oysa oysa resmini ben çizmiştim gökyüzünün Mavisine..

Som mavi düşler damlıyor
ortalıkta çocuk sesleri.
Ne sen duyabiliyorsun onları,nede ben
Anlatabiliyorum sana.
Yollardan düş topluyor herkes
Som mavi düşler.

Alıp başını gidersin
hayallerin henüz sırılsıklam,
kurulanacak bir güneş
damlası arar gözlerin.
Aklında sevdiğin
bütün kurallarıyla oynuyor

Son Ay düştü denize
Boğazımda Boğulan suyun
sesine uyanıyorum.
Benim yaşımda bir su
çırpınışlar içerisinde kalbim,
dengemi kaybediyorum

Denizin asiliğine bakıyorum
düşlerimiz vardı bizim,
güneşin doğuna hazırladığımız.
Şimdi ise kendimizden çok uzağız
Oltanın ucunda sallanıyor güneşin batışı.
Sen bir ucundasın denizin

Şimdi sen yoksun,öylece bekliyorum,
biliyor musun özgürlüğün,
hiçbir anlamı yok sen olmazsan.
bazende düşünüyorum!
İçime bir korku düşüyor
Ya bütün bunlar bir rüyaysa

Sevdayı kuşanıp çıkıyorum yollara, mevsimlerden sonbahar adını Bilmediğim ağaçların ıslak yola savrulmuş narım tırak yapraklarının üzerinden yürüyorum, nereden geldiğimi ve nereye gideceğimi bilmiyorum; bilmekte istemiyorum aslında.Tereddütlü bir güneşin gölgesinde Silueti’ni görüyorum gözlerimi yumduğumda, kocaman yağmur tanelerini yanaklarımda hissetmeye başlıyorum ve anlıyorum ki sen birazdan en sevdiğim renklerle inadına göklerde tuhaf şekiller yapmaya başlayacaksın sonrada muhtemelen adına gök kuşağı dersin.Hep bir buz dağının etrafına çizmek isterdin aslında, Kabullenmek istemezdin bir türlü doğanın kaygılarını.Gözlerimi açar açmaz Ürperiyorum ve ayaklarım birbirine dolaşıyor ama senin bundan haberin yok kurnazca seviniyorum, yolumu değiştiriyorum ne yana dönsem senin o farkında bakışlarınla karşılaşıyorum, ne yana dönsem sen; damla olup denizlere karışasım gelirdi bilmeseydim renklerinden vazgeçmenin bu kadar zor olduğunu! Zamanı parçalayan saatime bakıyorum belleğimde boşluklar oluşuyor anlıyorum ki yaşamım şimdiye kadar gitmek istediğim ama gitmekten korktuğum anlarla geçmiş, nereden bilirdim gitmek istediğim ama ulaşamadığım yerde senin olabileceğini.Hafiften üşüyorum oysa güneş kararsızlığından sıyrılıp tüm çıplaklığıyla vuruyor kendini yamaçlara, sonra anlıyorum ki benim baktığım her yerde sen varsın, olduğum her yerde sen, yağan her damlada senin bir parçan var, sende bu evrenin bir parçası isen! Bende bir parçasıyım! işte ben buna sevda derim gök kuşağım...

Alaca karanlık vuruyor bu kentin yamaçlarına
Ve ben oturmuş hâlâ seni bekliyorum.
Gün batımını en iyi izlediğimiz yerden,
Mızıkasını çalan çocuk aldı sürüsünü
Bir tek ben kaldım bir de gün batımı
Uzaklardan bir ezginin sesi geliyor kulaklarıma

Sen varken bir adı vardı bu şehrin,
şimdi ise yitirilmiş kimlikler
topluyorum yollardan.
Baktığım bütün vitrinlerde
asılı düşler görüyorum,
bir baskı makinesi gibi