Tersiz makam Şiiri - Sinan Şeker

Fon yağmurun terinde nemliydi
Tuzu akıyordu yaşantıma
Düşsel bir eylemdi belki, eğildi hayat
Islak bir türkü göledi rendelendi vagonlarıma

İç işlerim az biraz hüzzam
Yalnızlık ıslığını tüttürüyor seyrinde
Eşkıya vuruyorsun kendini yapma
Bendini aştı oyun, dağ küser sonra sana
Ağırlaşma

Göz ferinde feragat ekliyorsun bağrıma
Ay teninde eriyor
Işıltılı günahlar sarılıyor soluğuna
Sokaklar susuyor
Ve ben sevemiyorum kimseyi

Baş ile bağrışıyor küslükler
Kısıyorum fonu
Kızgın oluyor hayat
Sevme uğruna çalıyor fon
Tersiz makam
Sen uğurla beni
Sebep yol tuz ters ayıkamam

Sen artık ağırlama beni terinde
Şair kıvranıyor kelimenin ince belinde
Şiir susuyor ben kusuyorum seni

Terkine dönüyorum yüzümü
Rüzgâr saçmalıyor değdiğine
Eteğine sarılıyorum aşkın

Kin ıkınıyor kim savuruyor seni
Bilmiyorum
Ah’tın terk ediyor teni teri
Ve ben sevemiyorum seni