Kül Sürmesi Şiiri - Sinan Şeker

Çarezan

hani sen bir çare zandın mirim
o zaman ben neden hâla çarésizim

Yukarda durup sen mi rendeliyorsun yağmurları vagonlarıma
Yoksa zaafını bilmediğim bir tanrının kızgınlığı mısın

oysa
bedeni ve medeni bir suç işler zihniyetim
sen değince

kaç amin kurtarır beni mirim

oysa
kirlenmiş hiç bir harf adına
doğrulmuyor şimdilerde
kirpiklerinin aralığından bakıyorum
seyrelmiş bir düş düşbazı
hilebaz ve durdurulmaz
bilindik kısa bir yemin sana
kımıldama inimden ne olur

içimin içlenen şahına tövbe sundum
kusurum kuşkumdandı küsme
o yakın bir zaman kuşkulandırırken beni
serseri bir şairin şarabını döktüm üstüme
içerlenip yitirdiğine
toparlanmadan ve kızmadan
küfür etti üstümden
o ayık zamana

erinmeden bu sığıntıya
kapadım nicedir gözlerimi
ucunu açık bırakıyorum niyetlerimin
meyilim sanadır bilesin

mirim
yandı ya
yangın dı üstelik
ve şimdi korkuyorum adımlarımı atmaya
her şeyden geçtim de
külü dökülür diye korkuyor yüreğim

şimo
sinan şeker