hazan yaşıyor gönlün baharlarda...
ne düşler kuruyorsun kim bilir
kalbinin gizli parmaklıklarında?
gardiyan da sen, mahkum olan da...
vakti gelmedi mi zincirlerini kırmanın?
o koca kalbini al eline,
haziranda ölmek mi yoksa yaşamak mı zor,
gel bir de bana sor...
haziranda ölmek kolay, kolay da
ölenlerden sonra yaşamak zor.
üç hazirandı babam, henüz otuzdokuzundaydı bense çocuk.
dokuz haziranda anam, ellibirimdeydim,
hazır değilim henüz
sana en güzel şiirimi yazmaya,
elimde kalan, bir kardelen sadece.
dökülmeli oysa sümbüller,
bu mevsimdeki gibi salkım salkım gönüllere...
ve dökmeli kokusunu bütün hanımelleri,
hep gül kokardı bu mevsimde hasretler,
rüzgar düşmanımdı saçlarını dağıtırken.
yanaklarını okşarken damlalar, yağmurlara düşmandım.
tenine değen yakan kavuran, güneşe düşman...
düşlerimde taradım sevdiğim,
ay ışığında saçlarını hep bu yüzden...
hep güzel kadınlar vardı
hayatım da...
ne güzelliklerinin
ne de hayatımda olduklarının
farkındaydılar...
şimdi sen varsın,
hep kaybettiklerine ağlar durur sanırdım her an,
farkettim ki;
hiç kazanmadıklarına yanarmış en çok insan...
hep soldan döker, eksiltir kendini,
o sol yanlara inat papatya...
bütün yapraklar bittiğinde fark eder,
sevmiyor'udur kalanı elinde...
ne sever ne de sevdirir kendini,
hep uzaklara bakardı gözleri,
görebildiği hatta göremediği
en uzaklara dalardı.
kaçmak gibi bir şeydi...
pencerenin pervazına yaslanıp,
öylece uzağa bakardı...
her acının bir mevsimi var
ve her mevsim
ayrı döker yapraklarımı.
gönlümden gözümden döker,
dilimden ömrümden döker...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!