Nefes almak gibiydi
Çocukken mutlu olmak
Tek bir sorun vardı
Nefes alabiliyorduk
Ama çocuk olamadık
İsteyeceksen birinden bir şey
İste ne istersen en yücesinden
Günaha girince bilmeden
Tövbe düşmesin dilinden
Karanlık dönüverir aydınlığa
Gelecekten umudu olanın
Gövdesi kurusa dalı yeşerir
Tek beklentisi para olanın
Milyonu olsa pula çevirir
Sen sen ol medet umma elden
Şah oldun padişah oldun
Aleme hünkar oldun
İlk değildin de
Sen son mu oldun
Ne sanırsın kendini
Bak işte kayboldun
Hep geç kaldık
Vapura otobüse trene
Orantısız bir hayat yaşadık
Çalıştıkça kaybettik
Kaybettikçe daha ağırlaştı şartlar
Hep geç kaldık
Müptelalığım dumana mı
Yoksa sensizliğe dayanmak için mi
Çekiyorum her nefeste ölümü içime
Bilmiyorum
Omuzlarına dökülen saçların şehla bakışların
Ve dudaklarındaki tebessüm
Vakıa
Ölüm başlar ilk nefeste
Ve devam eder her heveste
Anılar biriktirerek genişler ölüm
Unutuldukça her bölüm
Vakıa
Sana dokunduğundan beri ellerim
Hiç kapanmıyor gözlerim
Yalvardım bir kez daha göreyim
Sen nerden bileceksin ki bu son seferim
Harlattım od'um daki közü
Heva ve heves ile söyledim sözü
Özlemek benzemez hiç bir şeye
Belki biraz diş ağrısı
Uyutmaz insanı gece yarısı
Derindir hiç dinmez sızısı
Bir de özlüyorsa özlenen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!