Tahsin Özmen Şiirleri - Şair Tahsin Özmen

ey ölüm…!
sendin bildim…
öptüğüm

ey ölüm…!
sendin bildim…

“bazıları kendilerini temiz…birilerini kirli
kendilerini doğru...diğerlerini eğri görür”

oysa...;
-Dünyaya isteyerek gelinmez
cennet de cehennem de kimin cebinde bilinmez-

Kaçıncı basamağında olursan ol yaşamın,
Karamsarlığa kapılıp umutsuzluk hırkasını giyme sakın.
Boyun eğme kadere, çekiver ipini umutsuzluğun, ilmek ilmek sökülsün.
Taptaze umut çiçekleri ek gönül bahçene, Gerisi gelir elbet bir gün.
.
Yenik düşmez karanlığa aydınlık,

ben daima…;
çocukların her yerde aynı tonda ağladığına
-ki rengi yoktur gözyaşının-
açlıkla büyünmediğine, acıların kardeşliğine
mahcubiyetin masumiyetten geldiğine
ağaçlar eşit kuşlar eşit canlar eşit diye…

rüyalarımda…;
tekrar tekrar kıyameti yaşatıyorlar bana
sarmışlar dört bir yanımdan...
kılıçlar çekilmiş kınından…ben yakarış oluyorum
çöller, ırmaklar, denizler kıpkızıl…
yıldızlara sıçramış kan

/...bir zamanlar...
nasıl da mavi mavi gülerdi deniz
martı kanadında beyazdı tertemiz.../
..
.
asit yüklü yağmur damlaları...sanki çelikten

-Sevgi,
Kilidi olmayan tek hazinedir.-
-Sevgisiz kalp ışık girmeyen mabet gibidir.-
.
-Ne olur...!
Beni yalnızca çicek açtığımda sevme.-

/…umut ektim gelincik tarlasına
gün gelecek çocuk yüzlerinde yeşerecek
ve Dünya'yı çocuk parkına çevirecek…/

zira..;
yumuk yumuk elleriyle

İhtiyar!

bize s e v g i y i...
s e v m e y i... s e v i l m e y i anlat!
.
-Sevmek benim işim
Sevmek için Dünyaya gelmişim

Kadına şiddet, tüm insanlığa şiddettir.
.
-Bazıları,
delikanlılığı elikanlılık sanıp, kadını kırmızıya boyuyor.-
.
Bu bataklığın suyu da çamuru da;