Susun Şiiri - Kadir Ziya

Yalnızlıklarımın arasında sıkışıp kaldım,
İnsanların sahte sıcaklıkları avutamıyor artık beni.
Çıkılmaz karanlık kuyuların en dibindeyim,
Işığı göremiyorum artık.

Elimi uzatıyorum;boşluktan başka hiçbir şey...
Çekiliyorum en diplerine karanlığın.
Kabuslar bedenimi ele geçiriyor, dokunamıyorum,
Neden böylesiniz? Diye soramıyorum.

Susmuyor geceleri bitmek bilmeyen çığlıklar,
Kapatın pencereleri, çekin perdeleri, durmayın onları.
Susun, konuşmayın, neden? Diye sormayın sakın,
Bırakın bağırsınlar, bırakın savaşsınlar, bırakın ölsünler.

Düzeltmek için uğraşmayın, bir şeyler yapmaya çalışmayın sakın,
İnsanın insana yaptığını şeytan yapar mı?
Sadece tutunun kendi gerçeklerinize ve silip atın her şeyi,
Anlamıyorum, anlamak istemiyorum,düşünemiyorum.

"Sevgi" ne zor kelime,
Anlatabilir miyim sevgiyi böylesine bir dünyada?
"Tüm düşüncelerden arınmış saf duygudur" diyebilir miyim?
Hiçbir çıkar beklemeden sevebilir mi insan insanı artık?

Dedim ya düşünemiyorum,
Belki de sevemiyorum artık kimseyi, bilmiyorum.
O karanlık yüzlerin ardını göremiyorum,
Belki de güneşi beklemek lazım.