Yalnızlıklar Şiiri - Kadir Ziya

Gece, pençeleştiğin bunca derdin üstünü örten,
Karanlık, meçhul kalmış yalnızlığın son kırıntısı,
Uçsuz bucaksız zifirinin içinde yok oluş,
Ve var olmak yeniden o beyaz girdabın içinde.

Kafiyesiz mısralarım matem bırakmasın yüzünde,
Algı, değişir bu dünyevi boş uğraşlarda.
Sorgularsın istenmese de insani duyguları,
Bırak uğraşsınlar, sen yak ışıkları!

Uyku derdine düşmüş ne çok çilekeş,
Serbest bırak alev alsın zihninde tomurcuklar.
Savrulsun sonsuz akışın sınırlı zamanında,
Bir tek ebedi karanlık müstesna.

Bulmak gibi bir seni, saklanmış benliğinde,
Saklamak, ulaşılmaz en nadide köşede.
Susmuş gibi her bir zerren;kilitlenmiş dudaklar,
Artık konuşma vaktidir, hiç boş değil bu gecedeki yalnızlıklar.