Sustum! ! Şiiri - Barış Taşdemir

Bir kez daha yanıldım.

Bir kez daha yenildim.

Karşımda hayallerim, arkamda umutlarım.

Ben hiç bukadar yalnız olmadım.

Ne gidene yalvarmak için ne de kalana ağlamak için,

Olmadı hiç zamanım.

Bazen hayatımı kazandım, bazen de hayatıma harcandım.

Belliydi kaderim, belliydi kederim.

Niçin bu kadar aldandım, anlamadım...

Hep sorguladım; aynadaki yüzümü.

"Bu ben miyim? " diye sordum kendime yıllarca...

Cevabını asla alamadığım sorularla oyalandım durdum aslında...

Önce aldırmadım; bunlarda geçer dedim.

Yoluma baktım, kafamı dahi kaldırmadım.

Sustum! ! Hiç konuşmadım.

Sözlerime kelepçe, duygularıma pranga vurdum.

Sustum! !

Harflere öylece bakakaldım.

Yetimdi artık cümleler ve öksüzdü şimdi bütün şiirler.

Kalemim gurbette,

Parmaklarım ise sıla hasreti çekmekte.

Ve yine sustum.

Sustukça ağladım sessizce

Sustukça ağladım hayallerime.

Sustukça ağladım gözlerime, elime, yüzüme..

Sonra bir el bir, bir omuz aradım:

Yoktu! ! Yoktu işte kafamı omuzlarına yaslanacağım bir dostum.

Yoktu, yoktu! !

Ben yine, yeniden bir kez daha sustum.

Sustum, sustum! !

Sustukça susturuldum.

Sustukça hırpalandım.

Sustukça kovuldum; çocukluğumdan, gençliğimden, özgürlüğümden...

Vicdanı öfkeyle, merhameti nefretle süsledim.

Bıraktım artık ben beni;

Şarkıları ezgisiz, şiirleri sevgisiz besteledim.

Bu kez aşkla değil, ayrılıkla kollarınıza geldim.

Ahhh yar! ! !

Bu kez sana değil, sensizliğe seslendim.

Anladım ki bu bir oyundu, bense oyuncu.

Ruhuma her dokunduklarında onların aynadaki yansımasıydım,

Ben bana kaldığımda ise hep beni oynadım.

Kimi zaman reddedildim, kimi zamansa devredildim.

Sanırım ben beni hiç beklemedim.

Belkide buyüzden bukadar kederliyim....

(3 temmuz 2013 Hereke)