Ölüm Mü? Yaşamak Mı? Şiiri - Barış Taşdemir

Sucluyum ben!

Ve de Kirli!

Kirlidir benim ellerim, gozlerim,bakislarim,

Kirlidir seni besteledigim bu siir, bu dizeler.

Ve gunahkardir, artik bu bedene agir gelen yuregim!

Ben artik seni degil ancak sensizligi bestelerim!

Yazilmisti bir kere kaderim,

Degistiremem artik, bu benim tek kederim!

Dedim ya Sucluyum ben!

Ustelik araniyorum;

Hani bir bulsalar, yakacaklar bende kalan son parça beni,seni!

Pisman degilim!

Bin kez olsem bin kez daha severim seni,

Bin kez gitsen bin kez severim sensizligi!

Ama yoktu iste gozyasinin telafisi,

Omur dedigin coktan bitmisti.

Artik ben ne oluyum ne de diri!

Bu, Yalnizliga yalinayak yurumek gibi bir sey

Ne kalabiliyor ne de gidemiyorsun,

Ne yasiyor ne de olemiyorsun.

Oylece aranirken caresiz,

Bir el, dost biliyorsun;

Uzaniyor fakat tutunamiyorsun!

Hergece gecmisle ayni yatagi paylasmakti benimkisi,

Seninkisi, gelecege simsiki sarilip uyumakti.

Ve gozlerin parlardi,

Yeni gune koca bir ‘hosgeldin’ derken.

En guzeli ilk seni gorebilmekti, tek seni opebilmekti.

Kirpiklerinden umuda yol yapabilmekti,

Ayni ruyalari gorup, ayni hayallerde koybolabilmekti.

Ayni seylere yine yeniden gulebilmekti,

Ayni yerleri seninle tekrar tekrar gezebilmekti.

Ayni suyu yudumlayip, ayni nefesi paylasmakti,

Iki ayri bedende tek vucut yasayabilmekti.

Seninle yasamak heralde boyle birsey olsa gerekti.

Tum cirkinligine ragmen bu dunya,

Tek seninle guzeldi, tek seninle yasanibilirdi;

Eger bu sair olmeseydi….

Lakin ayrilik vaktiydi;

Ellerinden, gozlerinden, saclarindan, dudaklarindan, kokundan….

Ben olmustum coktan,

Cehennemimdi benim bu dunya;

Ben yandikca yanardi benimle o da;

Taa ki, oylece izinsiz,

Sen girmeden once bu virane hayata! ! !

Komurlesmisti artik butun anilarim,

Parcalanmisti, kocamaaan sandigim yuregim;

Seni sevmeye baslayinca anladim;

Her hatira, busefer seni hatirlatacakti bana;

Artik Olum bile anlamsiz

Sen olmayinca…..

(27 ocak 2016 Paris(Fransa))