Sustuğum cümleler Şiiri - Yazar Murat Şair

Sustum
çünkü konuşsam düşerdi üstüme
tüm kalabalığın taş gibi bakışları
Sustum
çünkü kelimelerim
kimsenin yüreğine dokunmayacak kadar
yorgundu artık

Yine de
içimde büyüdü bir şey
adı yok
tarifi yok
belki hüzün
belki senden kalan
yarım bir umut

Geceleri
karanlığın nabzında aradım kendimi
buldukça kaybettim
kaybettikçe daha çok bağlandım
bilmediğim bir ışığa
Bazen sesini duyar gibi oldum
rüzgarın içinden
bazen adımın yankısı
boş duvarlara çarptı geri
Yine de
bekledim

Ben beklemeyi
senden öğrendim
Gitmeyi de
Ama kalbim hep
aynı kapının önünde nöbet tuttu
kilidi paslı
anahtarı çoktan kaybolmuş bir kapının

Sustuğum cümleler var benim
dilimin kenarında kanayan
duası bitmemiş
sonu bilinmeyen
Onlar ki
hangi şehre gitsem
peşimden gelir
hangi kalabalığa karışsam
bir ses olur kulağımda
Bul kendini
Bulamadım

Ne sana çıktım
ne kendime
Arasında sıkıştım
aşk ile küslüğün
İçimden geçen yollar
hep kapalıydı
haritam yoktu
yönüm sendin
ama sen de
bir yabancının gözlerinde kaybolmuştun

Şimdi ne zaman
adını ansam içim üşür
Bir çay bardağının buğusunda
silinen yazı gibi
çekilirsin gözlerimden
Ardından
yalnızlığım kalır
kendi sesine çarpa çarpa

Biliyor musun
Ben çok aradım
kendimi benden alan şeyi
Belki bir cümlenin sonundadır diye
binlerce nokta koydum hayatımın sayfalarına
ama hiçbirinde bulamadım
tamam hissini

Nereye gitsem
sustum
çünkü anlatmak
yeniden kanatmaktı
Sevdim
ama söyleyemedim
sevilmek istedim
ama korktum
Kendimi bile sakladım
kendi gözlerimden

Bazı geceler
bir dua gibi çöker üstüme geçmiş
affetmediğim şeyler fısıldar
kulaklarımın derinliklerinde
Yolun nereye
Bilmiyorum
Her adımım sis
her nefesim arayış

İyi olmayı sevdim hep
ama iyi oldukça
kırıldım en çok
İnsanlar
en masum yanlarımı çaldı benden
geri dönmek isteyince
yerini hatırlayamadım

Yine de
içimde ince bir sızı
ısrarla yaşatıyor beni
bazen bir şarkının içinden
çekip çıkarıyor
bazen uykusuz gecelerin
koyu sessizliğinden

Sustuğum cümleler
hala orada duruyor
bir çocuk gibi
avuçlarımda
büyümekten korkmuş
kaybolmaktan da

Ve ben
aramaktan yılmış değilim
Belki bir gün
bir sokak lambasının altında
kendime rastlarım
yorgun ama umutlu

O zaman
içimdeki köhne sandığı açıp
tek tek çıkarırım sözlerimi
ben sustukça kararan
sen gittikçe artan
Belki o gün anlarım
neden bunca sessizlik
bu kadar ağırmış

Şimdilik
yürümeye devam ediyorum
gölgemi yanıma alıp
söylenmemiş sözlerin yükünü
sırtıma vurup

Çünkü öğrendim
Arayış
bazen varmak için değil
kendini duymak içindir

Ben hala duyuyorum içimi
Fısıltı gibi
kırık bir ezgi gibi

Sustuğum cümleler
bir gün konuşacak

Yazar Murat şair