Süphanın Çocukları Şiiri - Yusuf Sarı 2

SÜPHAN’IN ÇOCUKLARI

Doğunun alaca seherinde,
Her bahar…

Umutlu bir sevinç dolar,
Yaralı kuşların kalbine,
Silkinir, dirilir her zerre,
Kaldırır dumanlı başını Süphan…

Hoyratça estirir meltemlerini,
Bağrımda yanan kor ateşlere…

Baharla,
Kırılır sert iklimi bu,
Coğrafyanın,
Çatlatır toprağı kar çiçekleri,
Neşter vurur ovalara,
Kıpkırmızı laleler…

Döker kızıl kanını gelincikler,
Uçsuz bucaksız tarlalara…

Kuşlar gibi şenlenir yürekleri,
Yayılır kırlara Süphan’ın çocukları,
Renk renk çiçek olur umutları…

Benimse damarlarımda kabarır,
Azgın suları Murat’ın,
Kıvrılarak süzülür gediklerinde,
Muş ovasının,
Sonra yağız bir küheylan olur,
Vurur kendini,
Bingöl dağlarının derin vadilerine…

Mor, pembe, zümrüt yamaçlarda,
Yakar ölümsüzlük türküsünü…

Katarak anatomisine,
Bahar çiçeklerinin özlerini,
Kıpkırmızı laleleri, gelincikleri,
Bir halkın umutlarını…

Akar gönlüne Mezopotamya’nın,
Dökülür gönlüne Mezopotamya’nın…

Doğunun alaca seherinde her bahar,
Yükselir doyumsuz gün doğumları…

Selamlar!
Baharın gerdanlığıyla süslü Süphan’ı,
Pırıl pırıl, masmavi gölleri,
Karlı etekleriyle Nemrut’u,
Nakış nakış yemyeşil ovaları…

Tatlı tebessümleriyle,
Laleleri, gelincikleri,
Ve
Tüm özlemleriyle,
Hatıralarıyla…

Yüreğimde yüklü Süphan,
Çocuklarını…