Orhan Veli'nin anısına
Bütün çizgiler soluyor işte
Kedim, ben, soğuk beton
Patlak ışıklar parlıyor ötede
Çıkmaz sokaklara koşuyorum
Ellerim üşüyor adaşım ellerim
Ne tutacak bir el
Ne de yaslanacak bir omuz var
İçime içime susuyorum bu gece
Başımda bir ağrı var adaşım
Kalabalıklardan bunalan çocukların
Yanında bulacaksın adımı
Hükümdarım, adım gereği
Göverdi ağutlarım, çürükledi dudaklarım
Acılara hükmetmekten
Affet beni çocuk
Güzel sevmeleri unuttum ben
Sevmeyi düşledim, kirli ellerimle
Ben yalnızlık severim, çocuk
Öksüz şiirlerimin başını okşarım, yalnız
Ben sevmek nedir bilmem çocuk
Susmak mı ağır içine konuşmak mı?
Sevilmemek mi ağır terk edilmek mi?
Bir yalnızlık var hepsinden ağır
Sevmek mi ağır unutmak mı?
Bir resim, bir şiir; bir ressam, bir şair
Gökyüzü mavi, ayva sarı; sonbahar
İyimser bozkır sarılar bürünmüş
Tepeler karlı, hava ayaz mı ayaz
Ankara gibi ayazlı ruhum
Gölgem gezinir durur sokaklarında hala
Bazı zamanlar hızlanır ayaklarım
Ankara'nın telaşlı insanları gibi
Bir kederden diğerine koşarım
Güzel şarkılar söylenir ay ışığında
Eski zamanlardan bir musiki mesela
Ve güzel yüzün aks etmiş dolunaya
Kahretsin! Çıkmıyorsun aklımdan
Sevgilim! Bir bahanem yoktu sevgine denk
Yağmur yağardı durmadan
Mahalle kedileri tünerdi etrafıma
Susardım, erdemmiş susmak
Ben bir yararını görmedim ama
Dermanım yoktu konuşacak kadar
Ayna ayna söyleme bana bir şey
İnsan susarken bir şeyler anlatır bazen
Sus! Takatim yok bir söze daha
Bu sözler kimin ağzından?
Beni pişmanlıklara gark eden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!