Güller bezedim yollarına
Dikenlerine aldırma!
Dikenleri güllerinden güzel
Yakama sevda sürdüm
Rayihası, yüreğine rehber
Giderken
Boz çayırlar beliriyor arkamdan
Bir gidiş düşüyor bu kez bahtıma
Hüzünlü kalmaklardan
Giderken
Öldü diyorlar
Öldü ama bir bildiği vardı
Bir sevdiği vardı, bir yarası
Oysa o ölmeyi bilirdi yalnız; yalnız ölmeyi
İçinde yüzlerce kelimesi vardı
Burada yaşayamam ben artık
Mutluluk vuruldu, gözlerim önünde
Sabır taşım un ufak oldu
Kimseyi sevemem ben artık
Gitmeyi huy edindi, yalancı âşıklar
Olum komaya giren hasta uyanmaz
Biliyorum ben
Allah var! Allah var
Şubat! Şubat ölüyorum ben
Ölüm gerekliliktir derdi Aziz Bey
Kendimi buldum
Tohumun toprağa düştüğü yerde
Ruhum kayıp
Varlığım sahte
Bunca kalabalığın içinde
Her kapıda adım yazar
Hep başka dillerde yazılırım
Eğiktir kelimelerimin başı
Ne zaman kanıma girse yalnızlık
Aydınlık hikayeler anlatırım
Avucumda bir varoluş izi
Ağırlığından bıktım usandım
Yükümü hafifletecek bir kafile var mı?
Hani insan aradığını bulamazdı ya
Ben ne aradığımı bulamadım.
Rüzgâra bıraktım kendimi
Gideceği yeri bildiği için
Gün geldi, kalmak geldi içimden
Kimi zaman gitmek
Boş verdim...
Geç kalındı sümbülleri yakalamak için
Güz geldi çattı, kurudu sazlıklar
Asmalar saçaklandı
O hafif ve serin esintiye karşı
Anlamak yalnızlığı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!