Caddeler, insanlar, gökyüzü ve kaldırımlar arasında
Şafak kadar yalnızdım
Issız yollar kadar
Bu yollara kim inandırdı beni?
İnsan olduğuma kim inandırdı?
Gönlümdeki küllerden çiçekler yetiştirdim
Kül bu çiçeklere iyi gelir her daim
Şu yangının güzel yanları da oluyor işte ara sıra
Mesela bir çiçek gülümseyince
Ferahlamaz mı insanın içi
Hangi yürek yumuşamaz
Anne, şu dünya ağırlaştırıyor yüreğimi
Dizlerine yatsam, hafiflerim.
Söz, yaramazlık yapmam.
Anne, sokakta çocuklar oynuyor
Ben de katılsam aralarına
Yazgım yazıklara uğramış
Bitmiyor dalaşı, kirli dumanı
Kötü bir rüzgar aşındırır
Kalbimin çatısız damlarını
Bitmiyor kirli oyunları
Yıldız komasındayım
Kalbim yorgun
Gecemde yüzlerce sen
Güzel hayaller kuruyorum
Senli sensiz, belli belirsiz
İşte bir yıldız kayıyor sevgilim
Bir acı tut ki, mahvetmesin yarınlarımızı
Acıdan daha zor ne var biliyor musun?
Gökyüzünde ne kadar yıldız varsa
Sen yokken kederim öyle çok
Yolları, bozkırın mavisi gökyüzünü
Ağaçları, geçmiş zaman bahçelerini
Seni hatırlatan her şeyi yazdım
Ben seni hiç tanımadım, ismini bilmem
İçimi yoklar mısın yüzüme bakarken
Şu mutluluğun cimriliğini bilmesem
Mutlu uyanırdım sabahlara
Çocukların başlarını okşardım
Kedilerimi besler
Tüy dökmelerine aldırmazdım
Güzel günler geride kaldı
Çorapsız çocukluğum
Gündüz düşleri
Dizilerimi kanattığım kaldırım
Zaman aktı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!