Şükriye Teyze Şiiri - Mehmet Necip Özmen

anlaşılsın anlaşılmasın
yazmak gerek kimi
zaptedilenleri
kanayanlarını yüreklerin

yaz günü sıcak
hiç bir şeyi bahane edemezsin
hiç bir mücbir sebep yoktur ki
alacasında şu cehennemi akşamın
o insanı
bırakıp kaçacak

ağlar düzayak balkonunda Şükriye teyze
ağlar
için için yanar koca kürede
yanar dağ ağzından solukları lav
alev alev
yürekleri dağlar

nakşolmuşçasına
benzetir her nesneyi oğluna
yokluğuna
yokluk
kötü an
sen
ben
hava
su
ve dağlar ne ki

ağlar
zor kaybına
bir afet olur yaşanmışlık yılların evladıyla
seslenir her gördüğünde
içten içe tüter ciğerlerinde
titrek nefesi kuyular kadar derin
dayanabilirsen
dayan dersin yüreğim

seslenemezsin
yürüyüp geçip gitmek istersin
yürüyemezsin
taş değilse yüreğin

delip geçer her nefesi
hançer gibi hançereni
kan damlarcasına
zehir damlarcasına damlar
acı sıcak
düğümler boğazını
binlerce yıl sürecekmişçesine
acısı yası
bölüşebilmek denersin
düşünemezsin
deryaları dalgaları
bölüşmek olası mı acısını

örtüp başını
düşüyordu yollara ağır ağır
ne yolu düşünüyordu
ne toprağı
ne taşı
yiyecek bir lokması vardı tatsız
ekmeği
evi
ve aşı

kara yere komasın erkencik
ciğerini canını
aratmasın her taşta toprakta evladını
eğmesin önüne başını

16 Aralık 2007 Denizli