Sözün Lekesi Şiiri - Huban Asena Özkan

Ağızdan giren lokma, bedenin karanlık koridorlarında erirken, toprak olur bedende,
Toprak ki temizler kendini yağmurla, arınır!
Oysa ağızdan çıkan kötü söz; paslı bir hançer gibi saplanır ruhlara,
Çürütür ruhun ahşabını, asla kapanmaz yarası !
Çünkü bedenin kirliliği suyla temizlenir
Oysa ruha bulaşan leke asla!

Dilinden damlayan zehir,
Terli avuçlarda biriktirilmiş nefretin tortusudur,
Kendi bahçeni zehirler önce,
Her kötü sözün tohumu; dikenli bir çalı olur döner geri !
Önce sahibini kirletir sonra avuçlarını,
Dudaklarına yapışır, diş etlerine kazınır,
Yetinmez lekeler başkasının gömleğini,
Çünkü kirli söz,
Sahibine sıçrayan bir çamur bombasıdır!

Tamam, menekşenin hercaisi güzeldir
Alaca desenler fırçasıdır gökyüzünün ,
Mor-beyaz bulutlar gibi masum, şeffaf bir su damlası kadar saf!
Ama insanın alacası?
İki yüzlülüğün sıtmasıdır o, yüreğindedir kara lekeler
Gülen yüzüne inat, bakışında gizlidir bıçak!
Menekşe alacası masumdur
Oysa insanın alacası başına örülmüş kefendir!

O alaca ki; rüzgâra göre dönen bir güneş saati gibi,
Yüzünde palyaço makyajı, ruhunda katil maskesi taşır!
Sabah insan, akşam canavar; sokakta melek, evinde cellat!
Sözlerinin rengi değişir ortama göre
Kürsüde beyaz, sokakta kara,
Dost yanında altın, düşman önünde kurşun,
Gerçek leke kalbinin aynasındaki kirli su birikintisidir!
Ve gerçek alaca, kelimelerinin renk körlüğüdür!

Temizle ağzını lâl suyuyla değil, vicdanın arıtma tesisinde!
Toprak gibi cömert, su gibi duru olarak,
Her sözün filtreden geçmeli
Önce merhamet eleğinden, sonra hakikat değirmeninden!
Kirli sözü kusan dil, kendi mezarını kazar farkında olmadan,
Çünkü insan; kelimelerinin aynasında yıkanır

Şimdi vicdan bahçene bir kuyu kaz:
"Ağzından çıkanı kulağın duysun!"
Her sözü suyun önünde yıka, lekesi kalmayana dek ovala!
Çünkü temiz dilin hasatı
Gönlünde açan bir dikensiz ulusudur!
Arınmış sözlerin izi, kokusu kuşları çağıran bir bahçedir!