Söyleyemediklerim Şiiri - Halil Kumcu

Aramızda ne çok sustuklarım var;
Senin duymadığın bendeki gerçeklerin.
Kulağında çınlamadı mı hiç bir hecesi?
Bir türlü bu söyleyemediklerimin.

Sustukça birikiyor içimde:
“Seni çok seviyorum.”
“Kalubelada söz verdim.”
Diyemiyorum, susuyorum.

Arada sırada gülümsersin;
O an bir kuş havalanır yüreğimde.
Şuramda bir delik açılır;
Kendi üzerime alır, sevinirim sayende.

Sırf bu yüzden bakarım gözlerine;
Yüzünden kıvılcımlar yayılır.
İçime atıp döktüklerim,
Söyleyemediklerim var ya, o an yansır.

Bu yüzden çok korkuyorum;
Söyleyemediklerim ya koparırsa seni.
O zaman sensiz geçecek günlerim;
İşte o zaman bağışlamaz beni.

İnce bir sızı gibi durur şuramda;
Yıkar, yakar beni bu söyleyemediklerim.
Kurşun gibi saplanır bu yük;
O ilk gördüğüm günden beri yemin ederim.

Oysa her gün gördüğüm birisi,
Benim bu söyleyemediklerim var ya,
Gündüzümü beyaz ışığa çevirir;
Gecemi zehir zemberek kör kuyuya.

Düpedüz yalan söylemek gibi gelir,
İki arada bir derede.
Sana bakar bakar dertlenir;
Esiri olurum söyleyemediğim şeylerin habire.

Söylemek için can attığım öyle çok şey var ki,
Bu aşk mesken tuttu içinde saklanır.
El aman diyen yazılan kalemde,
Yaşanmamış olarak sonsuza dek kalır.

11 Aralık 2023 / Pazartesi / Ankara