Söyleseydim Şiiri - Mehmet Tekmen

Söyleseydim derdimi, duyar toprağa taşa.
Anlardı ahvalimi, bakmadan göze kaşa.
Sesime ses verirdi, kendi vücut diliyle.
Tutup da kaldırırdı, hemen yerden eliyle.

Su gibi zaman gibi, akıp giden hayatı.
Durdurmaya güç yetmez, şahlanan yağız atı.
Boşuna seslenirim, boşlukta ses kaybolur.
Çaresiz garip başım, aynı dertten mahvolur.

Dermanım gücüm dedim, azmim çabam tükendi.
Daha başlarken hayat, kara perdeler indi.
Yılmadan bekledim de, göz yaşlarım akmadı.
Çekilecek çile var, yazık ömür kalmadı.

Eğlenip kaldı gönül, sessizliğe gömüldü.
Uzaklar görünmezken, çok yakında göründü.
Hayal peşinde giden, ayaklarım yoruldu.
Rahat nefes almadan, kim olduğum soruldu.

Arşa vardı sanırım, yükselen sessiz feryat.
Geçti gözüm önünden, bitmez bilinen hayat.
Sonsuzluğun ön şartı, yoklukla başlar demek.
Dünyadaki tüm haller, bitti şimdi her emek.

Buldum sanmıştım Hakk’ı, sağlamdı adımlarım.
Nerede can dostlarım, sevilen sevenlerim.
Yalnızım sıcak çölde, sığınacak gölge yok.
Çaresizlik çok korkunç, sonum bağrımda bir ok.

Aradım köşe bucak, rastlamadım görmedim.
Gönlün arzusu çoktur, hiç birini vermedim.
Vardı belki çıkar yol, ömrü açıp serseydim.
Dermanı bulunurdu, derdimi söyleseydim.