Şövalye Şiiri - Aytaç Öztürk

çıplak şövalye
yiğitsin dostsun yitirilensin
kalmadı senin gibisi

şanssızsın ama atın yok
keşke şikayetçi olsan
elimden bir şey gelirdi

ya kurtardığın büyücüye ne demeli
az önce
seni bir ağaç kovuğuna dönüştürdü
sonsuza dek göz önünde
dalsız budaksız

seni benden başka kim tanıdı
kim sevebildi
kim taş atabildi ki o büyücüye
ölümü kim göze alabildi

kör şövalye
bırak gururu devir ihanet devri
bu kadar inanç çürütür adamı

bir evden tek cenaze yeter

ben vazgeçtim yaşamdan
sen çık o kovuktan