Sormayın Şiiri - Baki Ortak

N’olur bana onu sormayın…
Her dolunayda adı düşer aklıma,
Her eksilen ayda biraz daha silinir yüzü,
Ama kalbim…
Kalbim hâlâ onun gölgesinde üşür.

Bir vakitler, ay ışığıyla gülümserdi gözleri,
Ben o ışığı alnımda taşırdım bir mühür gibi,
Şimdi karanlığın içindeyim,
Ne mühür kaldı, ne dua…
Sadece bir yankı,
Bir de iç çekişim var,
Hangi geceye denk düşer bilmem,
Ama her gece aynı sızıyla başlar.

Geceler uzar,
Ay büyür, küçülür,
Ben hep aynı yerdeyim —
Bir şiirin orta yerinde,
Adını gizleyen bir suskunlukla.

Bir zamanlar bana “aydınlık yüzlüm” derdi,
Şimdi aynalarda kendime bile bakmam,
Çünkü her yansımada onun vedası gizli.

Ay yenilenir, ben tükenirim.
Ay parlar, ben sönerim.
Ay her seferinde yeniden doğar,
Ben her doğuşta biraz daha gömülürüm geçmişe.

Bir mevsim döner, bir rüya biter,
Ama hatıralar…
Hatıralar ay ışığı gibi inatçıdır,
Ne bulut örter, ne sabah söker.

Bir gece rüzgârla konuştum,
Dedim ki: “Onu unuttum.”
Rüzgâr güldü,
“Sen ayın altına bakmayı bırakmadıkça,” dedi,
“Hiçbir şeyi unutamazsın.”

Ve anladım,
Unutmak da bir tür sevdaymış aslında,
Eksile eksile kalmak…
Her dolunayda bir yanını kaybetmek,
Her yeni ayda yeniden eksik doğmak…

Yine de n’olur bana onu sormayın,
Çünkü bazı isimler,
Anıldığında bile kalbi paramparça eder.

Ben o parçaları toplarken,
Her biri ayın bir evresine dönüşür;
Biri hilal, biri dolunay,
Biri de en karanlık yüzü…

Ve ben —
Her evrede aynı hikâyeyi yazarım,
Her mısrada bir “keşke”,
Her sessizlikte bir dua gizli olur.

Bu şiir bitmez,
Ay tükenmez,
Ama ben tükenirim…

Ve bir gece daha düşer yeryüzüne,
Yalnızlığımın üstüne bir ay ışığı gibi.

N’olur bana onu sormayın.
Çünkü bu hikâyenin sonunda
Sadece bir imza kalır:

Kul Ortak
– Ayın gölgesinde yanan bir yürek.

KUL ORTAK