Sormayın Şiiri - Serpil Koçar

Sormayın bana, sormayın neler olduğunu,
Yüreğime yağmur yağıyor bugünlerde.
Gözyaşlarım sessizce yıkıyor kalbimi,
Yüreğimin matemi var, yas tutuyor her damla.

Sormayın bana, neyin var diye,
Gözyaşlarım cevap veriyor sessizce.
Anlatsam da beni hiç kimse anlayamaz,
Yüreğimdeki fırtına, sessiz çığlıklarla dolu.

Sormayın bana, yüreğimde kopan kıyametleri,
Yaralarım kanıyor, gözyaşlarım akıyor.
İstemsizce yas tutuyor gözlerim bugünlerde,
Susturamıyorum feryatlarını, susmuyor yüreğim.

Artık sormasın kimse bana, neler olduğunu,
Allah biliyor, anlatmaya gerek yok.
Gözyaşlarımla şifalandırıyorum yüreğimi,
Elbet geçecek bu yas, bu matem kalbimde.

Sormayın artık, ne olur sormayın bana neyin var diye,
Kurda, kuşa, denize, gökyüzüne anlatırım dertlerimi.
Hayat öğretiyor insana, kimseyle konuşmamayı,
Sanma kimseyi kendin gibi, diyor hayat bana.
Yalnızlığımın sessizliğinde dertlerim büyür,
Ve her an, içimde bir fırtına kopar sessizce.

Artık sorup durmayın bana neyin var diye,
Yüreğimde kopan fırtınaları, sessiz çığlıkları…
Beni anlayacak olan sadece Yaradan, Yüce Mevlam,
Gözyaşlarım sel olup akıyor, her damla bir yara,
Her damla biraz da olsa yüreğimi hafifletiyor.

Ve sustum artık, sessizliğimle konuşuyorum,
Kalbim gözyaşlarımla kendi yaralarını onarıyor.
Acım, özlemim ve yasım iç içe,
Bir gün, belki ansızın,
Gözlerimdeki hüzün yerini yeniden umuda bırakacak.