Sonsuzluğa Göçer Gider Şiiri - Kasım Kob ...

Tuttuğun her şeyi bırak, durma çık yola yürü gitsin,
Bu varlığın boş ağırlık, toprakta çürüyüp, silinir gider.
*
Sonu geldi bu devranın, uyuklamaktan kurtul aman,
Olmaz uykuda bilgi, irfan, uykulu ah vah eder gider.
*
İlim, irfan böyle yazdı, çoğu insan yoldan şaştı,
Gerçeklerden bilgi sızdı, hayat dersini verir gider.
*
Gömüte bak, gözün aç, düşmüştür saçı, yüzü kıraç,
Yatırırlar tabuta ilaçsız, imam suyunu döker gider.
*
Taşıyıcılar seslenirler, ne kışı dinlerler ne de yazı,
Deseler bile durun biraz, durmaz kalabalık, koşar gider.
*
Tüm insanlar birleşir, çocuk, genç, mezara indirir.
Kürek elden ele gelir, toprağa gömer, dizer gider.
*
Dükkan, tezgah, mal, mülk, kalır evde halı, kilim,
Dökülüp saçılan para, pul, hesabını verir vermez gider.
*
Bu dünya malı gerçekten bela, ona düşkün olan cahil,
Olgunlar görür kemali, toz olup varır, saçılır gider.
*
Bize bilgi büyüklerden, kaçınmayın siz bunlardan,
Güzel amelleri olanlar, haberlerini güzel eder gider.
*
Yemediyse rızık haram, demediyse dili yalan,
Uzak durur beladan, meleklere gülümser gider:
*
Erince sonu, kararır gözler, dil tutulup, denmez sözler,
Sararır, solar bu yüzler, gerçekler aydınlanır gider.
*
Durum budur, şüphesiz, çalış, çabala, kalma güçsüz,
Gerçeklere erince birden, huzura kavuşur gider.
*
İçtenlikle bağlananlar, gerçeğin dışındakine darılanlar,
Son sözüm gerçekliktir der, sonsuzluğa göçer gider.