Özlem öyle bir duygudur ki, zamanla hafifleyip geçer derler, ama bazı özlemler insanın ruhunda kapanmayan bir yara gibi kalır. Senin yokluğunda yaşadığım özlem de böyle; bitmeyen, azalmayan, her geçen gün biraz daha büyüyen bir boşluk.
Her sabah gözlerimi açtığımda içimdeki boşluğu daha derin hissediyorum. Sanki seninle birlikte hayatımdan bir parça koparılıp alındı, ve o parça geri gelmeyecek. Evde, sokakta, hatta kalabalıkların içinde bile yalnızım. Her şey eskisi gibi devam ediyor gibi görünse de, aslında hiçbir şey aynı değil. Çünkü sen yoksun.
Zamanın ilerlemesi beklenildiği gibi acıyı hafifletmiyor. Tam aksine, her gün seni daha da çok özlüyorum. Seninle paylaştığımız anılar zihnimde sürekli tekrar ediyor, ama bu anılar teselli olmaktan çok, içimdeki yarayı daha da derinleştiriyor. Seni düşündüğümde, seni hatırladığımda, içimde bir umut kırıntısı arıyorum; belki bir gün geri dönersin diye. Ama sonra gerçeği hatırlıyorum. Senin gidişin, geri dönüşü olmayan bir yoldu.
En acı vereni, seni bir daha göremeyecek olmak. Sadece bir an için bile olsa, yüzüne bakmayı, sesini duymayı, varlığını hissetmeyi her şeyden çok istiyorum. Ama bu imkansızlık, özlemi kahredici bir hale getiriyor. Bazen durup kendi kendime "bu özlem nasıl devam edebilir?" diye soruyorum. Çünkü böyle bir özlem, insanı tüketen, içten içe eriten bir şey. Yaşamak devam ediyor gibi görünse de, aslında bu özlem beni yavaş yavaş yok ediyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta