Sonay Bebek Şiiri - Mehmet Necip Özmen

dün bulunmuşsun ölümün yalnızlığında
metruk bir ev olamadan sessiz katilin
ince bir insan
güzel koymuş adını
Sonay bebek

şimdi zamanı yavrum söylemenin
nasılsa anlamazsın
yeni yıl beklenir
aylardan aralık
yılın son ayı
Sonay bebek

bir elin eksik gelmişsin
ana karnı
kimden merhamet dilensin
zahir beğenilmemişsin
ruhsuzlar kim
sebep nasıl bir sebep
minik kızım
doğar doğmaz terkedilmişsin
Sonay bebek

dinledim haberi
seni de gördüm az önce
emzik ağzında
bir hemşirenin kucağında
sanki gülümsedin ben üzülünce
tanımam seni
sen de beni
ne demem gerek
sen yaşamın bir kıyısında
öbür kıyısında ben
Sonay bebek

ağladım senin için
ya da ağlatan
bencil hislerim
içten içesin
inceden de incesin
sen bilsende bilmesen de
yüküm var şimdi
yükümde öylesin
yeminim de oldu
bir hesap kendimce
tamamı benim ise dünyanın
saflığında bebek yüzünün
yarısı senin olsun dedim
yaşadım ben
sense henüz
yaşamın yaşamayanı
Sonay bebek

hoş geldin diyemedim
gelişin belli
gidişatsa
doğumun yanlıştı da diyemedim
sorgulayamadım
sual edilmezmiş kudrete

kime sorayım
sen niye doğdun
Sonay bebek

17 aralık 2007