Son Nefesteyim Şiiri - Halil Kumcu

İçim cehennem çukuru bu aralar,
Vicdanım ise kapanmayan tek yaram.
Öyle bir hesap ki kendi öz mahkememde,
Bir parça ekmek takılır şurama, yutkunamam.

Yanılmaz bir yargıcın hükmü boynumda,
İdamla müebbet arasında gider gelirim.
Suskunluğun sağır ediyor kulaklarımı,
Küle çevirdiğin kalbin içinde debelenirim.

Canım yanıyor da yanıyor, bir üf desen,
Penceremde yürüdüğün yol çağırıyor.
Kulağımda kahredici bir ses: keşke...
Bizim hikâyemiz yabancı bir gözden geçiyor.

Son iki satırı yarım kalmış bir şarkı bu,
Dilimin ucuna takılıp bir türlü söyleyemediğim.
Bu, bir yaralı haykırış, bağırış, çağırış işte,
Çaresiz bir yokluğun içinde, son nefesteyim.