Sararan hayatım, dalından koptu kopacak;
Eylül gibi hazanda geçti ömrüm, koşarak.
Kırılan kanadımla camlarında üşüdüm,
Gittiğin gün aynada bin parçaya bölündüm.
Apansız buğulandı gözlerim sokaklarda;
Ölü gibiydim, belli belirsiz rüyalarda.
Bir gün aklına düşersem, kimsesizliğimle,
Takvim dökülürken, buram buram özlemimle.
Kapını, pencereni açık bırak, sevdiğim;
Eksenin üzerinde döner, döner, eririm.
Hikâyenin sonunda vuslat mahşere kaldı;
Zaman vefasız, kelimeler anlamsızlaştı.
Aşkın yazgısı, ah dedi, ölümle birleşti;
Senle aynı gökyüzünün altında tükendi.
Durma, savrul, savrulabildiğin kadar gönül;
Bir sabah kalktığında, baktın ki bu son Eylül.
Kayıt Tarihi : 20.2.2025 14:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Sararan hayat, Eylül gibi sonbaharda dökülürken; her parçası, sevdayla kopmuş bir ömrün izlerini taşır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!