Son Cemre Şiiri - Erdal Karadağ

SON CEMRE

Oysa,
Ne güzel ekmiştik barışın tohumlarını,
bir newroz sabahı yeryüzüne
Ve,
Yeryüzündeki bir yıldız,
Gökyüzündeki tüm yıldızları aydınlatıyordu sanki..
Sonra usulca akıp akıp gönlüme
Ay ile kefen oldu ömrüme
Kendi ışığını da söndüren o kanserli yıldız!.
Ve,
Zamana yenik düşmüş,
eski bir yel değirmeni gibi öğüttük bütün umutları,
gıcırdyan dişlerimizle
Ve bölüşemeden ülkeyi bir ekmek sıcaklığında,
Heveslere doyurup kızılcık renkli ölümler kustuk
bitmez kavgalarımızla..
Sevda çelikten gömlekti
Çürüyüp tükendi su vermedikçe
Ayrılık, çekiç gibi vurup durdu kalbimize biz öfkelendikçe!..

21 Mart 2013