Son. Şiiri - Hikmet Şahan

Gün doğunca biz de uyandık, kırmızı bir göğün altında.
Uyanış aştı zihnimizi, yüz asırlık bir uyku bitti artık.
Kolumuzda yok kuvvet, elimiz tutamıyor çekiç.
Bin asırlık uykudan uyandırıldık, günün ışığında.

Öğle vakti, gökler sarıya boyanmışken yürüdük, destanımız hasret kalmış kıyamet.
Yürüyüş yordu ayaklarımızı, güneş yaktı daha yeni onarılan bacaklarımızı.
Güneş bile bizi bu dünyada görmek istemiyor, öldüresiye yakıyor cildimizi
Ama ölümden korkmadan ilerliyoruz, çünkü biz ölümün ta kendisiyiz.

Akşam vakti, göklerin pembe zırhlı süvarileri bulutlarda yürüyüş yaparken, biz çöken karanlığın farkındaydık.
O karanlığın efendisiydik biz, karanlık sizi zayıf; bizi güçlü kılardı çünkü.
Dünya güneşten dönünce siz kötülüğü görmezden gelirsiniz, Iblisi dost sananlardansınız çünkü.
Biz ise kötülük ile besleniriz, sizi sizden iyi tanırız.

Gece çökünce, ve uzay tüm ihtişamı ile kendini gösterince, biz yerimize vardık.
Ellerimiz çekiç tutar oldu, gözlerimiz her şeyi görür oldu.
Kıyamet yaklaşıyor, ve kuşlar bile ses çıkartmaz oldu.
Tüm ademoğlu uykuya daldı, ama hepsi acı ile kıvranacak...