Sobe Şiiri - Ayşin Aytekin

Bugün yine günaydın anne,
Gelemedim yanına, affet!
Ama aradım aslında; çevirdim numaranı...
“Aradığınız kişiye ulaşılamıyor” dedi bir ses, garipsedim;
Alışık değildim ki ben ulaşılmaz olmana...

Çok denedim anne;
Kendimi sana hatırlatmak için...
Geceleri çok geç yattım mesela,
Çıplak ayakla yerlere bastım,
Atkısız sokağa bile çıktım!
Gelip kız istedim alıştığım gibi; azarla!
Yeter ki gel diye aç bıraktım kendimi;
Ağladım da...

Elinde değil gelmek; artık biliyorum.
Yoksa gelirdin damla gözyaşıma...
Ben sussam da anlardın darda olduğumu.
İki elin kanda; gözlerin revanda da olsa,
Yıkardın bu dünyayı, ama gelirdin...
İlk yardımı sen yapardın kanayan yarama,
Nerede olursan ol, acil destek ünitemdin;
Her daim aranan kanım olduğun...

Şimdi;
Eli ilk kez dikenle tellere değen çocuğun,
Kendini bırakıp ağlaması gibi,
Ağlıyorum yokluğunda...

Sen orada hangi düşü görüyorsun bilmiyorum ama,
Ben burada hep aynı boşluğa uyanıyorum...
Yıkasam da yüzümü, yoksun ya anne;
Ayılamıyorum...

Ama biliyorum küçükken anlattığın masallardan;
Süper kahramanlar ölmüyor anne!
Nefes aldığım sürece, ruhun hep benimle;
Önüm, arkam, sağım, solum anılarla sobe...