Sinan Oğuzhan Şiirleri - Şair Sinan Oğuzhan

TAŞ İNSANLAR

İnsanlar...
Nehirlerdeki taşlar misali,
Akıntıyla sürüklenirler,
Nihayet yolun sonunda;

TERSTEN
Hükmün sahibi kararken diziyor kartlarını
Göstermeden dağıtıyor mahşerin dörtlüsünü
Her biri kanatlanarak iniyor yeşil yeryüzüne
Kader döngüsü başlıyor ilk düşen elle
Önce sabırsızca aslar düşüyor birbirine

UÇAN UMUTLARIM

Tükendim ben bu sevdada
Sevdiğim…
Menzilsiz beklemekten
Kımıldayamadım korkularla

SUSKUNCA
Artık sarılmak zamanı
Ayaz zamana inat sıcacık
Durgun ve doygun...
Hep ilk sarılış gibi suskunca
Çırpınmalı yürek sedalı asi

VERİN BANA

Dağlarda dost ecelimle;
Sırt sırta yitip giden,
Gençliğimi verin bana.

YİĞİT II

Öleceksen kul gibi ölmeyeceksin,
Yatakta değil ayakta öleceksin,
Çakallar içinde koca bir arslan gibi,
Kükreyeceksin yine son nefesinde.

YAPRAK

Yüreğin bir çınar olacaksa
İlk açan körpe ben olayım
En tepede en taze yaprağın
Dokunulmaz ulaşılmaz ben

YANIM

Bir yanım helal, bir yanım haramdır benim
Her yanım nar, her yanım nurdur benim
Biçareyim nursuzsam elbet bu âlemde
Gün gelir alır canı giderim kalmam âlemde

BEN SENDEN GİTTİM YA SEVGİLİ

Ben senden gittim ya sevgili
Saçlarım gibi ağardı sevdam
Gecelerimin rengi gayri hasretti
Yüreğim elimde kalan tek mavzer

BİLMEM
Bilmem; tanımam ananı babanı
Bilmem; nerdesin, nasılsın
Kimlesin, kimlerdensin
Ne giyer, ne yer, ne içersin
Bilmem; işini, gücünü,