Sana değil
suya yazılaydı kaderim,
yine böyle bir gider bir gelirdim
med-cezir benim adım olurdu...
Ne güzeldi şefkatiniz
içi gülen gözleriniz
aydınlık yüzünüzle
biz de ışıldardık
o zaman
bir kuş kanat çırpardı
Duyuyorum fısıltılarınızı
Gördüklerinizi yaşadıklarınızı
Kavrayamıyor, taşıyamıyorsunuz
Soruyorsunuz
Anlatıyorlar
Kederli bir kadın sesi doldurdu odayı
kulaklardan sızdı ses
ruhlara uzandı
Gözyaşı değildi duyulan
çoktan dinmişti yağmur
Gözlerini yumduğunda
ellerinden sızdığını hissederdi
damla damla azalır
biterdi sanki
hüzün
yerini derin bir huzura bırakıp
Sen ne kadar kanat çırparsan çırp
gökyüzünden öteye gidemezsin
Geride kalan renkler değişir
önün hep aynı
ait olduğun mavi…
Yıllar sürdü yokluğunuz
sonunda gittim ben
şimdi kim duymak isteyecek
söylenmeyen sözlerinizi
kim bakacak
Basamadığı kızgın kumlar
ve
yüzemediği soğuk deniz arasında
kıyıda
yürüyen çocuk,
en çok bir ormanda olmayı düşlerdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!