Adı sanı unutulmuş bir mahkumum,
Zamanın bile uğramadığı bir hücrede,
Demir parmaklıklar değil beni tutan—
Görülmemiş düşler, duyulmamış çığlıklar.
Ne zaman gülümsesen,
Bütün mevsimler bahara döner içimde.
Kışın en sert ayazı bile utanır gülüşünden,
Donmuş toprak çatlar,
Gecenin bir vakti,
ansızın yolda yürürken
duyduğun bir türkü
beni sana hatırlatacak.
Ve içinden geçireceksin:
*“Keşke... keşke olsaydı.”*
Gece indi usulca,
Sessizlik bir örtü gibi serildi üzerime.
Saatler, içimde yankılanan bir ses gibi
Seni bekliyor…
*Gizli Öznem*
Yazmak için
geceyi mi beklemek gerek?
Yoksa kelimeler,
karanlığın koynunda mı doğar en gerçek hâliyle?
*Sevgili Deniz Fenerim,*
Bu mektubu sana yazmak, belki de uzun zamandır içimde birikenleri dökmenin en sessiz ama en güçlü yolu. Yazmaya cesaret edemediğim duyguların, yorgunluğumun en sessiz limanı oldun. Seninle karşılaşmak bir tesadüf gibi görünse de, aslında hayatın bana sunduğu en güzel rastlantıydın.
En karanlık anımda, içimdeki deniz alabora olmuşken, sen geldin. Dalgaları durdurdun. Kıyıya vuran bir nefes gibi sakinleştirdin beni. Çırpınırken uzattığın el, tutunduğum tek gerçekti. O an anladım ki hiçbir şey tesadüf değilmiş. Sayfa aralarına sıkışmış cümlelerin gizli kahramanı senmişsin. Her kelime sana yazılmış gibiydi. Ben okudukça seni bulmaya çalıştım ama kendimi kaybettim satır aralarında.
Artık yazdıklarımda kendini arayacağını
hiç düşünmezdim.
Bir zamanlar sana ait olan her harf,
şimdi yokluğuna eşlik ediyor.
Hayat ne garip…
Çocukken yaşadığımız o küçücük mutlulukların hayaliyle sürüyor ömrümüz.
Bir şekerin tadında, bir gülümsemenin sıcaklığında gizliydi mutluluk.
Keşke hep düştüğümüzde sadece dizlerimiz kanasaydı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!