Şevval Güldem Şiirleri - Şair Şevval Güldem

Yine sonbahar ağaçlardan dökülüyor yapraklar.
Sonbahar yalnızığın, ayrılığın mevsimi.
Yine ıslak ıslak yerler.
Buram buram ayrılık kokusu var.
Yaprağı dökülmüş ağaç gibi dökülmüş bir yanımız.
Yolun ortasındaki su birinkintisi gibi göz yaşlarmız.

Bir kürt sevdim
Diyarbakır'da ki Ongözlü köprü kadar umutlu
Silvan'da ki Malbadi köprüsü kadar aşık.

Ben bir kürt sevdim
Mardin'nin tarihi kadar eski

Dîsa pelên payîzê ji daran dibarin.
Payîz demsala tenêtî û veqetînê ye.
Dîsa, cihên şil.
Bêhna veqetînê ya xurt tê.
Parçeyek ji me wek darê bi pelên xwe ketiye.
Hêsirên me di nîvê rê de mîna kulmekê ne.

Min herî zêde dengê te eciband.
Bi evîna te bû ax;
Dengê te yê ku dilê min rehet dike.
Gazî her dengekî ji bo hezkirinê dike.
Her cara ku ez dibihîzim;
Ez dibim zarok.

çavên te yên xezal bîna helbestê ne.
Gava ez wan çavan dibinim,
Dilemın weq bîna tawê gêrmdibe.
Û dikele dikele êz dibim keleqa sêr agir.
Kenê te mîna stranekê di guhên min de
dihejine.

Şev serxweş in li te difikirin.
Bi cixareyekê di destê min de heya sibê;
Ez li te tarî difikirim,
Ez hundurê xwe ji hev diqetînim,
Bi qestî ez xwe diêşînim.

Ela gözlerin şiir gibi.
O gözleri her gördüğümde
Yüreğim güneşin sıcaklığı kadar ısınmaya başlar.
Ve ısındıkça ateş gibi alevleniyorum.

Gülüşün kulaklarımda bir şarkı gibi yankılanıyor.

Em ji erd heta ezman ne mumkin bûn, ne mimkûn bûn.
Se pencê sibe ferq nake
Çaxe qu tu hati hişemin
Te ne tahm û ne jî xew hişt.
Di nîvê şevê de baran bi bare?
Tu yê bihatî bajarê min.

Gelecektin...
Gözlerim gelişini aradı..
Galatayla kız kulesi kadar imkansızdık.
İstanbul yansa göz yaşım söndürür..!
Sen kokuyor bu şehir..!
Anılar kalmış şehrin her bir yanında.

Kalbim bir mezarlık.
Seni gömdüm.
Yeniden doğdun içime.
Öldürüp; tekrar gömdüm.
Yine doğdun, yine gömdüm.
Sen doğdukça, ben gömdüm.