Şevval Güldem Şiirleri - Şair Şevval Güldem

Dilê min goristan ê.
Min tu defin kir.
Tu di hundirê min de ji nû ve çêbûyî.
Mın Kuşt; dîsa veşart.
Tu ji nû ve hatî dinê, min dîsa tu defin kir.
Gava tu hat dinyayê, min tu defin kir.

Dêwran diçe, dem derbas dibe.
Tu ji hişê min dernakeve.
Ez wek kulîlkek di nav berfê de şîn dibim.
Ez bi tenê me û stûyê min xwarê.
Ez ji sermayê dihejim.
û tu qet nehatî hêwara min.

Ka tu dihatî..
Çavên min li hatina te digerê.
Em wek Galata û Birca Keçikê ne mumkin bûn.
Ger Stenbol bişewita dê hêsirên min vemirana..!
Behnatê tê ji wi bajarî.!
Bîranîn li her derê bajêr dimîne.

Bak sevgili!
Hatırası var buluştuğumuz yerlerin.
Oturduguğumuz parkların.
Elimi tutup, sarıldığıın kaldırım kenarının bile hatırası var.
Bana aldığın kırmızı gülün bile hatırası var.
Ben seni uzaktan sevebilecek kadar yürekliydim de.

Berî ku hîv derkeve ez her roj dadikevim behrê.
Ez li ser kursiyek rûniştim û li hilatina heyvê temaşe dikim.
Bayên dijwar ên ji deryayê dihatin rûyê min;
Mîna ku li rûyê min sîleyekê dixin.

Ez jî li hilatina rojê temaşe dikim.

Hêzkirin?
Barê kî girane sêr milêmê.
Êşêqâ giranê; dildâ!
Sêr Çûyîna te, ne rojêk,
Ân sêt roj dêrbas bû.
Diçim diçim rê nakedê!

İmkansızdık yerden göğe kadar imkansızdık .
Gecenin üçü beşi fark etmez,
Geldin mi aklıma;
Ne tat ne uyku bırakırdın.
Gecenin yarısı yağdığı mı yağmur
Kentime sen gelirdin.

Ah şu İstanbul yok mu şu İstanbul.
Seni bana hatırlatıyor.
Dar sokakları, şehrin kalabalığı, denizin kokusu.

Eyy İstanbul eyy gözlerinde onu bulduğum.
Sen değilmisin beni yalnızlığa mahkum bırakan.

Oysa benim içimde mahkemesi kurulamayan bir dava vardı.
Ben mahkûmdum!
Ne beni savunacak avukatım,
Ne de bana şahitlik yapacak sevenlerim vardı!
Kafamın içindeki parmaklar ardından yol görünüyordu.
İşkenceler görünüyordu!.."

Herkesin bir derdi var
her derdin de bir acısı..
Herkesin beklenmedik bi gideni.
Bir de her kesin gideceği bir avuç toprağı.
Sevdiğinin kokusu karışır toprağa,
Ondan yağmur yağıdığında güzel kokar toprak.