Sevgi Arsızı Şiiri - Gül Ataç

Sevgi arsızı, sabahyıldızı
‘Boş ver’ dedikleri hiç bir zaman boş veremeyecekleriydi
Biliyordu..
Biliyordu da bu ruh halini değiştiremiyordu

‘Keşke’lerin yeniden başladığı noktadaydı
Elleri de tutulmuştu dilleri de
Sevdaya tutunmak isterken yüreği
Özlemlere boğulmuştu gözbebekleri
Cumbaların ardında yaşanan aşkı isterdi
Sanırım saklanışı hep o yüzdendi…

Âşık bakan bir çift göz
Güzel gülen hayat dolu bir yüz
Arada sırada başını omzuna dayayacak bir yürekti aradığı…
İhtimal kendini güçlü hissetmeyi özlemişti
Sanırım bir de ihtiyaç duyulmayı…
Saftı ona göre aşk, masumiyet sınırları içinde kalmalıydı
Tedavülden kalkmış o eski sevdalara hasretti
Leyla ile Mecnun, Keje ile Baran,
Belki Aslı ile Kerem
Yaşamak istediği buydu….

Sevgi arsızı, sabahyıldızı
‘Boş ver’ dedikleri, hiçbir zaman boş veremeyecekleriydi...

İstedi ve Tanrı ona verdi
Yetinmeye söz vermişti kendine
Ama yaşamamıştı böylesini
Fazlasını istemeye hakkı yoktu
Biliyordu
Ama dayanamıyordu..

Elini uzatsa tutabilecek gibiydi
Uzattı, dokunamadı
İmkânsızdı
O gökyüzünde bir hayaldi
Hayal olması gerekiyordu
Ötesi fazla olurdu
O hayalle mutlu olmayı seçmişti

Sevgisini koydu ırmağın başına
Saldı sulara nereye giderse
Çalılara takılana dek..
Dağa çıktı,’canım’ diye bağırdı
Karşıdan aksi geldi
Kendini kandırdı..
Martılara simit attı içine gönlünü de kattı
Deniz kenarında çakıl taşlarını en uzağa fırlattı
Sevdi ötesini düşünmeden..

Ötesini düşünmekse sevgi değildi
Küçük hesaplardı
Asla yaşamak istemediği

Sevgi arsızı, sabahyıldızı
‘Boş ver’ dedikleri, asla boş veremeyecekleriydi...