Sevdim... Şiiri - Mehmet Özkılınç

Bu şehir, bana az çektirmedi
Gençliğimin baharında.
Az güldürdü, çok ağlattı,
Vurdum duymaz davrandı.
Umutlarım tükendi, hayallerim söndü,
Gençliğimi söldürdü, gözyaşına boğdu
Baharı hiç görmedim
Karakış mevsiminde yaşadım...

Yine de sevdim bu şehri, inadına sevdim
Seninle buluştuğum gün için sevdim
Yaşanan acıyla yaşamayı, hayatı sevdim
Seninle dost olmayı sevdim...

Karanlığımın güneşi oldun
Birazcik da yaşam verdin hayatıma
Bana sevmeyi öğrettin, sevildiğimi anladım
Can yoldaşım, arkadaşım, dostum oldun
Hep yol gösterdin, ışığım oldun
Kaderimiz aynı oldu
Farklı zamanlarda, farklı yaşamlarda
Denk yaşam tarzlarında, aynı acılarda
Aynı umutların peşinde, aynı hayellerde
Gün doğdu bize, yollarımız birleşti.

Can verdin hayatıma, nefes aldırdın,
Derdimi paylaştın, ortağım oldun.
Sen burdasın diye bu şehirle barıştım.
Yaşanan acılara hiç aldırmadan,
Hepsine bir anda gülüp geçmeyi sevdim...