Sevda Çeşmesi Şiiri - Ömer Çelik

Kulağımda acayip, imlasız uğultular.
Zamanında böyle miydi bu muhit?
Bu meydan, çarşı pazar...
Nazara mı gelmiş şu bizim mahalle?
Muhallebici Hamit, ebruli Aslı Teyze
Hattatlar, sedefkarlar...
Hepsini arşivleyip, rafa mı kaldırmışlar?

Eğreti adımlarla dolaştım kafeleri
Kozmik odalarda tutsak bir nesil
Tuş olmuş klavyelere!
Şu mekanik atmosfer, genzimi tırmalıyor.
Gerçeğe yabancılar
Nostaljik şarkıları sistemden kaldırmışlar.

Uzaktan büyüleyen bir gramofon sesi
Hevesli adımlarla koşturdum bedestene.
Değişmiş ticaretin tabiatı, kaidesi
Plastik bolerolar vitrinleri süslüyor.
Kirişleri kırmışlar
Düne dair ne varsa, pazara çıkartmışlar.

Ne oldu can yoldaşım?
Soğudu gülüşlerin, ağustos güneşinde.
Çınarın gölgesinde biraz soluklanalım.
Uzatmış dallarını, bizi mi çağırıyor?
Yaslanmış gövdesine, tanıştığımız çeşme
Resimleri revaçta, aslını unutmuşlar.

Popülerdi sokağı, tepinirdi mahalleli çocuklar.
Saçaklarında kuşlar, başında sevdalılar
Konuşurken göz göze
Fısıldardı musluğu, nakışlı testilere.
Şimdi de ağlar gibi, ara sıra damlıyor.
Akağında Züleyhalar, serviler
Halaylar örerlerdi, beton devrine kadar.

Seçkin bir adres iken, vilayetin dilinde
Alınmış kitabesi
Esamisi kıt kelam, şehrin efsanesinde
Mesken tutmuş dilenciler, falcılar.
Tadilat memurları, darbe vurup geçiyor.
Derdest mi usta başı, malum, huzur evinde
İsmini bahşetmeli, kabre düşene kadar.