Sessizliğin Adı Şiiri - Özgen Öz

“Sessizliğin Adı”

Konuşmadık hiç, değil mi?
Bir bakışın yetti her şeyi anlatmaya,
Rüzgâr bile sustu o an,
Bir yaprak düşerken,
Kalbim düştü ardından sessizce.

Senin adını anmadım kimsenin yanında,
Ama her sessizlik seninle doluydu.
Bir kuşun kanadında,
Bir yağmurun gözyaşında,
Bir sokak lambasının titrek ışığında,
Hep sen vardın.

Seni sevdiğimi söylemedim hiç,
Çünkü kelimeler kirletirdi duygumu.
Yalnızlığımı seninle bölüştüm,
Bir anının gölgesinde yaşadım yıllarca.

Belki bir gece,
Uyuyamadığın bir vakitte,
Benim adım geçecek aklından,
Ve sen, anlamayacaksın neden içini sızlattığını
Bir zamanlar susarak sevilen bir kalbin
Hâlâ seni andığını...