Sessiz veda Şiiri - Murat Avcı Ozan

yavaş yavaş, kışa evriliyor iklim
"gün doğarsa, gölgelenecek yer ararız! "
devri apansız bitiverdi.
bu kez daha mı ani oldu sanki?
"esmiyor! yakınmalarımız da terk etti yerini
"bu esintide dışarı çıkılmaz" kararına.
dur şu denize doyasıya bakayım bir kez daha!
içime doyasıya çekeyim iyot kokusunu.
kaderi iyi tanırım
"o sondu! " deyiverir anlayamazsın bile"

sahil boşalmış.
adı neydi, unuttum şimdi
bir tane restaurant açık sadece.
iş olsun diye havai fişekler patlatıyor akşamları
iş olsun diye çalıyor yazdan kalma müzikleri
yine uyutmadı bu gece.
neyin inadı bu anlayamıyorum.
mevsiminde güzel her şey.

bir de köpekler uludu sabaha kadar,
sakinleri tarafından çoktan terk edilen yazlık kapılarında.
sanırım açlıktan.
onlar için de zor mevsim bu.
yok artık, artığı da bir akşam yemeğinin.

illa tasvir edeceğim ortamı.
oysa zaman geçiyor hızla.
daha doyamadım denize,
içime çekemedim iyot kokusunu.
birazdan çalacak alarmı saatin.
uyandıracak güya
hiç uyumayanı.

dün ne güzeldi
ondan önceki de.
alarmı susturup
hadsizce dudak bükerek denize
uykuya daldım günlerce.
biliyordum oysa bu sabahı.
gelecekti, kaçınılmazdı.
ama insanoğlu işte
bütün hasretini bir veda günü
bir kaç saate sığdıracak illa!

laf lafı açtı amma gevezelik ettim.
hadi denizi geçtim.
vedalaşmak için nasıl yönelecek
arka odaya adımlarım?

şair yazgısı işte sıradan mı olacaktı?
özlemek için doğmuşuz veda bir gebelikten.
beş paralık gündelikten
uçsuz bucaksız acılar inşa etmişiz!
bittikçe başlamış, başladıkça bitmişiz!

bu kadar kalabalık laf
bastırmak için aslında
gözlerime gidip gidip geleni...
neyse....

ben dönene kadar iyi bak kendine aşkım