Sessiz Bir Balkonda Şiiri - Kağan İşçen

hani yapraklardan göremezdik önümüzü
yükseklerden ışırdı hayat o güney şehrinde
dağ dağa yol yola benzemezdi biz adama
öpüşmeye sıkışırdık kederimize bile aldırmazdık
boynumuzu bükmezdi hiç bir şeye aldırmamak
özlemeye daha o zamandan hazırlardık birbirimizi...

öykündüğümüz
yıllar öncesinin akşam üzerine yüz tutmuş
sarı sıcak bir kentin kendi kabuğuna çekilmişliğiydi
sobamızdan başka dost bilmezdik kış uzun değildi
suç sanılmazdı akşam bulutlarına bakan kendini unutmuş
şarkısız kalmama tutkumuz kırmızısı mutlaka bol...

kendimi aklayamam dışındaydım
sessiz bir balkonda dünyayı düşünmenin
içine atıldığım sokakları yaraladım
hırpaladım camlara dolaşan ölümsüzlüğe bakmaları
zamanı harcayan kurşun bendim koşuşlarımda
balistik raporumda
öyküleşmeyişimizin çok öncelerde kalmışlığı
sığlık bu
tellere konan kumruların sorgusuz katliamı
kırmadan incitmeden
gömmemeliyim kendimi kendime...

masumdu
yol kenarlarında yarınları düşleyen
oyunun hep dışında kalmışlıklar
ayva tüyleriyle çipil bakışlı bir deniz kızının
özlemleriyle büyüttüğü bu sıra dışılık
sadece ölümü sıradanlaştıran bir aşk değil bu aslında...

ölümün kendi sıradanlıktı ne istediğini bilmeyen
ne dediğini bilmeyen bir basitlik örneği
ta ki aşkla anlam kazanana kadar bütün bitişler
güneşin batışına bakmamanın olmazları kadar
geleceğim sana…