Serhat Kulu Şiirleri - Şair Serhat Kulu

Yalnızlık yürek sızısı,
Dirhem dirhem çıkar acısı...
Ağacın köküne kurdun düşmesidir,
Devirir asırlık çınarı...

Bir yanardağ patlamasına durmuş içim,
Mayınlı bir tarlada dört nala bir tayım şimdi ben.
Bilirim, manasız şimdi bu kafiyeli sözler,
Sensiz anadan üryan, bir başımayım, yalnızım ben...

Düşlerin yetmez hayatı anlamaya,
En doğrusu yokturki dünyada.
Rastlamadığın binbir umut, binbir acı
Teslim olmak yok, elbet direnmektir yaşamak,
Avuçlarında gözyaşın, yüreğin buruk kalsada...

Yokluğun dün gibi,
Yokluğun ölüm gibi aklımda...
Özledim demek manasız,
Yokluğun saplı hançer bağrımda...

Sensizliğimi yorgan yaptım kendime,
Sardım üşüyen bedenime
Uyandım gecenin bir vakti,
kan ter içinde...
Yine sen geldin sandım...
yine...

Sensiz şarabın bile tadı kalmadı artık
Ne kırmızısı kırmızı ne de beyezı o eski beyaz
Yalnızlığımı katık yaptım geceye
Sessizliğime boğuldu bir şehir...
Işıkları söndü birer birer
Dost hatıraları, muhabbetler

Sevdiğim uzanmış kucağımda uyuyor,
Yılların kederi saklı gözkapaklarında...
Özlemler, ayrılıklar, iç çekişler,
Otogarların hasreti sinmiş mektup sayfalarına...
Umudunu katık yapmış geceye,
Saymış ala şafaklarını günlerin

Keskin sirkemiyim de,
Küpüme zarar vereyim?
Küpüm boş,
Yüreğimde bir delik...
Yere düşmüş sevgim bir yerlerde,
Ayaklar altında kirli ellerde...

Gün dirildi,
Doğdu karlı dağlar ardından
Nazlı bir eda ile;
Saklandığı yerden,
Hayatla eş güneş...

Mevsim sonbahar...
Dalda son yapraklar direnmekte,
Düşüp yok olmak var işin içinde...
İçimde tatlı bir hüzün,
Aklımda terk edilmişlikler;
Yenilgiler, yanılgılar, mutsuz sonlar...