Bir hiç uğruna hiçe sürüklenen insan
Hiç kimse boğamaz seni hiçlik denizinde
Hiç olurda hiçe kurduğun nice lisan
Hiç izi kalmaz hiç birimizde
Dibindeyim gecenin en dibinde
Şer akıyor evlerin nemrut yüzünde
Bir ben yürüyorum müzmahil
Birde hilal i ahmar tepemde
Kül rengine bürünüyor sokaklar
Şimdi sana sen desem anlayamazsın
Senin bende açtığın derin boşluğu
Şimdi turkuaz hayallerin göz bebeklerinde
Kararan ışıkların insafsız dostluğu
Şimdi sana duy desem duya massın
Simsiyah bir gece
Kendinden emin ağır mı ağır
Sabaha yürüyor
Sokak lambası son deminde
İstirahate çekileceği anı bekliyor
Eski bir yaşantının gerisinde
Unutulmaya yüz tutmuş bir köşede ben
Tozlu bir mahzenin nemli nefesinde
Yıllanan duygularımda ise sen varsın
Rüzgarın savurduğu bir yol kenarında
saplanıp kaldığın yerden ve düşüncelerden bu yabancıya iyi bak
çünkü o gittiğinde kalanlara sadece derin bir sessizlik bırakır
kendinle baş başa kaldığında ve benim şiirlerimi okuduğunda anlarsın
benim kalbimde bir kadın olmanın ne demek olduğunu
Şimdi kapı açılacak ve sen gireceksin sanki
Bitecek bu özlem gözlerimizde ıslanacak belki
Şimdi kapı açılacak hiç telaşsız gayet yavaş
Olmadığın gerçeğiyle vereceğim en çetin savaş
Şimdi kapı açılacak herkes mahrum herkes suskun
Şimdi o kapı yanmalı çünkü arkasında sen yoksun
Şimdi karadenizi boğdu gözlerim
Sırılsıklam olurken yağmurlar
Ve düşlerimde kaybolurken sisli bulutlar
Şimdi karadeniz oldu gözlerim
Yokluğuna uzanıp gelmesini beklerken yolların
Ruhunu teslimde son hali
Yarım kalmış bir ızdırab gibi
Başucumda gölgesi yarin
Varmışcasına cennetin dibi
Bilirim bir hayal bu avuttuğum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!