Sensizliğin kıyısında Şiiri - Osman Öğütlü

“Sensizliğin Kıyısında”

Hani bazen,
Uykularımdan uyanırım aniden,
Sanki sen seslenmişsin gibi,
Ama odada yalnızca duvarların sessizliği vardır.
Ellerimi uzatırım karanlığa,
Belki gölgen dokunur parmak uçlarıma diye,
Ama yok…
Yalnızca boşluk kalır avuçlarımda.

Hani bazen diyorum,
Bir çocuk gibi ağlasam,
Yollara düşsem,
Adını haykırsam bütün sokaklara…
Kaldırımlar taş taş bilir mi seni?
Gökyüzü suskunluğunu deler mi sesim?
Sana varır mı bu yaralı yüreğin çığlığı?

Gidişin…
Bir hançer gibi saplı kaldı içime,
Çıksın diye çektim,
Ama yara kabuk bağlamadı.
Ne zaman gözlerimi kapasam,
Yine o an,
Yine o bakış,
Yine o arkasını dönüp gidiş…

Hani bazen düşünüyorum,
Ya geri dönsen bir gün,
Kapım çalınsa ansızın…
Koşsam sevinçle,
Ama karşımda yine yalnızlık dursa.
Korkuyorum,
Çünkü umut bile bir ceza artık bana.

Sensizliğin kıyısında bekliyorum,
Bir gemi gibi,
Yanaşamayan,
Yanaşsa da limanı olmayan…
Her rüzgârda savruluyorum,
Her dalgada biraz daha eksiliyorum.

Ben seni küskünlükle anmadım hiç,
Beddualar da ettim belki,
Ama içimde gizlice binlerce kez af diledim.
Çünkü kalbim senden vazgeçmeyi beceremedi,
Çünkü sen gidince bile,
Bende kalan en gerçek şey,
Yine sen oldun.

Hani bazen soruyorum göklere,
“Onu bana geri yollar mısınız?” diye.
Bulutlar sessiz,
Yıldızlar kör,
Ay bile küs bu gece.
Dünya dönüyor,
Ama benim zamanım sende durmuş,
Hep aynı anda kalmışım ben:
Gidişinde…

Ey yar,
Beni duyar mısın uzaklardan?
Bir feryat gibi mi gelir sana sesim,
Yoksa bir dua gibi mi?
Söyle,
Dönersen eğer,
Yine aynı ben kalır mıyım karşında,
Yoksa seninle birlikte ben de gitmiş miyim çoktan?

Gelir misin yar?
Bir kere olsun gelir misin?
Beni sensizliğin kıyısında bırakma,
Çünkü bu kalp artık,
Yalnızlığa daha fazla dayanamayacak

Ozzy07 - Siyah_Kalem