Sensizlik’ten kalan Şiiri - Osman Öğütlü

Sensizlik’ten Kalan

Dudaklarımda yarım kalmış cümleler,
Sana söyleyemediğim binlerce “seviyorum” var.
Kelimeler boğazımda düğümleniyor,
Gözlerim ise her defasında sana koşuyor.

Ne omzuna yaslanacak bir gövdem kaldı,
Ne de yaralarımı saracak bir sözün.
Yüreğim kanıyor,
Ama ben yine de adını fısıldıyorum gecelere.

Hiçbir karşılık beklemeden sevdim seni,
Ne vaat istedim, ne yemin.
Sadece gözlerinin ışığıyla avundum,
Sadece varlığınla nefes aldım.

Rüzgâr savurdu beni sensizliğin kıyılarına,
Her dalga yeniden sana çarptı içimde.
Karanlık gecelerimde tek ışığım sendin,
Başka bir yol, başka bir liman aramadım.

Sensizliği öğrenmeye çalıştım,
Ama her sabah gözlerimde senin izlerin uyandı.
Her gece uykularım senin sesinle bölündü.
Ne unuttum seni,
Ne de unutmaya cesaret ettim.

Ahh kadın…
Kokun kaldı yastığımda,
Saçların bahar dalları gibi
Hâlâ aklımın her köşesinde.
Ne yana baksam sen varsın,
Ne yana dönsem senin hayalin.

Unutmak kolay mı sanıyorsun?
Yokluğun öyle ağır ki,
Her nefeste yeniden yanıyorum.
Alışırım dedim,
Ama alışamadım.
Yalnızca yaralarla yaşamaya öğrendim,
Sensizliğin karanlığına katlandım.

Ve bil ki…
Senden başka yar aramadım,
Senden başka sığınak bilmedim.
Senden başka hiçbir şey,
İçimdeki bu yangını söndüremedi.

Ozzy07 - Siyah_Kalem