Sessiz Veda Şiiri - Osman Öğütlü

Sessiz Veda

Gidişin ne bir kelimeydi,
Ne de geride kalan bir bakış.
Sessizliğiyle yaktı içimi,
İçimde hâlâ çınlayan bir boşluk bıraktı.

Ne “gitme” diyebildim,
Ne de elini tutabildim.
Sadece gözlerimin ardında
Sonsuza sakladım seni.

⸻

Sessiz veda…
En acısıdır ayrılıkların.
Çünkü bir kelime olmaz da,
Binlerce soru kalır geride.
“Sevdin mi?” diye soramazsın,
“Unutacak mısın?” diye öğrenemezsin.
Sadece bir suskunluk,
Kalbin ortasına çivilenir.

⸻

Gözlerin son kez üzerimden geçtiğinde
Zaman dondu, nefesim sustu.
Sanki dünya bitti,
Ama kimse fark etmedi.
Kalabalıkların içinde yalnız kaldım,
Gürültülerin arasında sağır oldum.
Çünkü en sessiz an,
Senin gidişindi.

⸻

Sessiz veda…
Bir mezar taşı gibi dikildi önüme.
Söylenmemiş sözler,
Tamamlanmamış hayaller…
Hepsi sustu seninle birlikte.
O yüzden en çok geceleri kaybediyorum seni,
Çünkü karanlıkta daha gürültülü oluyor
O sessizlik.

⸻

Belki dönmeyeceksin,
Belki hatırlamayacaksın bile.
Ama ben o vedanın altında
Hâlâ senin gölgeni taşıyorum.
Ve kalbimde yankılanan tek gerçek:

Senin sessizliğin,
Benim en yüksek çığlığım oldu.

⸻

Ey sevgili…
Eğer bir gün sorarlarsa bana,
“Onu nasıl kaybettin?” diye…
Hiçbir şey söylemeden
Gözlerimi kapatacağım.
Çünkü bilinsin isterim:
Biz birbirimizi kelimelerle değil,
Bir sessiz veda ile kaybettik.

Ozzy07 - Siyah_Kalem