Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgi, anlayış söz konusu olunca değil mekanlar, iki kişiye bir dünya bile yetmez. Böylesine özgür, anlamlı ve kapsamlı gücü vardır sevginin. Dahası da insanı, insanın sevmesinin. Her konuda olmasa da birçok konuda anlayış birliği içinde olmanın meydana getirdiği güzelliklerin, yarar ve faydaların, insan gelişiminin hesapı bile yapılamaz.
Bu bir ütopya düşüncesimidir, yoksa gerçekşebilir mi? Aklın gücünü tanımak söz konusudur burada. Aklın gücü sınırsızdır bence. Öyle olmasaydı hem iyi, hem de kötü şeyler olmazdı herhalde. Dönüp dolaşıp insanın yetiştirilmesine gelip dayanıyor herşey. İnsanı sevgi bağlamıyla yetiştirmekte bütün mesele. O zaman insan herşeyi sevecek, her oluşuma sevgi bağlamı ve anlayışında bakacak. Kısır döngüler, anlaşmazlıklar,etkileşimden kaynaklanan bazı insanlardaki şiddet ve zulmetme istekleri bile en aza inacak. Evet bütün mesele sevgi insanı olmaya dayanıyor. Bu suretle en kör düğümlerin bile çözülebileceği anlkaşılıyor.
Sizi sonsuz saygı ve sevgilerimle selamlıyorum dost şairim sayın Cevat Çeştepe, hep böyle sevgilerde, güzel anlayışlarda kalınız. Kemal Polat
Bu şiiri bir kez daha okudum, yazmaktan kendimi alamadım...
'Dünde kalmasaydı ya da yarınlar bu kadar uzak olmasaydı'
Emsalsiz şiirlerinizi bizimle paylaştığınız, cömert yüreğinize ,gönlünüze sağlık....
SENİNLE BİR GÜN
dünde kalmasaydı yada yarın bu kadar uzak olmasaydı.
Bayıldım bu dizeye,özelliklede ''yarın bu kadar uzak olmasaydı''bu cümleye...
sokak satıcılarının önünde sıraya girerdik
bir çocuk gelirdi yanımıza, saçını okşar severdik
aldığımız ne varsa hepsini ona verirdik
sonra bir yağmur bastırsaydı, ıslansaydık
sevdiğimiz bütün şarkıları seninle
aynı ıslıkla aynı anda çalsaydık.
Hayat var bu şiirin tamamında...
Farkındalık ve coşkusu var yaşamın...
Veee Şiirin altında, ''CEVAT ÇEŞTEPE'' imzası var :)
Tebrik ederimm yürekten.
Sevgili Cevat bu şiirin efkarlandırdı beni...Şiirin sonunda off off diye derin bir iç çektim çekiverdim....
Çok güzeldi...Umarım Bir gün herkes böyle umarız sevgi dolu arzulanırını yaşamak şansını yakalar.........
bak, mevsimler açık kimlikli ve hepsi bizden yana
ne varsa hala yaşanamayan, sadece onlar üzgün.
seninle bir gün;
bir tebessüm belki saklı kalır dudak kıvrımlarımızda
süperdi....
Sözlerin ruha üfleyişi ancak bu kadar etkileyici olabilir.Sanki yaşamış gibi oldum dizeleri.Birikiminiz yeteneğinizle birleşince etkilenmemek mümkün olmuyor.On puanlı tebrikler...Esen kalın...
seninle bir gün;
bir tebessüm belki saklı kalır dudak kıvrımlarımızda …
Yüzünüzdeki tebessüm hiç yok olmasın ve hiç bir zaman yarınlar çok uzak olmasın size.
Kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi. Çok çok güzel bir şiir okudum kaleminizden. Şiirlerinizle buluşmak çok güzledi.
Saygı ve sevgiler
TEBRIKLER ABICIM HER DIZE BIRBIRINDEN GUZEL BENIM HAKKIMDA YAPTIGINIZ YORUMLAR ICIN TESEKKUR EDERIM
EMIN OLUN DIKKATE ALCAM SOZLERINIZI HAKLISINIZ YILMAK YOKKKKKKKKK
Seninle bir gün.....yazdığım bir şiirim geldi aklıma şiirinizin tamamını okuduktan sonra....
Kelebeğin ömrü de bir günlükse de..
Yaşamasını bilendir bir gününü sevdalı.....Dileğim o ki ;herşey gönlüne göre olsun....Çalışmalarında başarılar diliyorum....saygılarımla...Fatma Güven
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta