Seni Bulma Umudumun Sokağı

kuytuluklar çürüdü
sönmüş volkanlar gibi gözlerim
çok görüyorum yalnızlığıma
geceyi bile...

başımı vurduğum taş
bilmez kendini
uyku karanlığa küstah
suyu içtiğimi sanırdım
alevden bir uzaklaşmayı
alırmışım meğer içime hep
seni unutmak adına
ne varsa...

öyle kızgınım ki şaşkınlığına
bana görünen yanının
görmeliydin yüreğime oturan kanı
yeryüzüne yayılan dağlar kadar
hasret ölçüsü oldun özlemlerime...

akşamın sarıya muhtaçlığından
öğrendim ağlamayı
kirli bir kekrelikte
her yanı liseli bir anı duvarı
henüz sisler çöreklenmemişti
seni bulma umudumun sokağına
ama sokağım bomboştu
ve bu sefer ben korkaktım
seni unuttum...