Sonrasını hiç düşünmeden bir bağlanıştı. Körü körüne sonuna kadar gitmek isteğiyle, yıllar öncesinin unutulmuş hislerinin uyanışıyla… Bilerek lades olmayı isteyecek kadar, sessizce akıp giden günlerin geçmezliğine inat edercesine. Oysa sensizlik diye bir hastalık vardı tedavisi henüz bulunmayan, panzehirinin sende olduğu içine kimsesizliğin dolduğu… Sensizdi bağlanışım, sensizliğeydi yakarışım.
Hani sen şiir seversin ya…
Ya şiiri yazanı da azıcık sevseydin…
Bundandır içinde sen geçen tüm şiirlereydi düşmanlığım ve içlerinden seni çıkartıp yazmaya çabalayışlarım. Her seferinde senin duvarlarının önüne yıkılışlarım. Böyle bağlı olup, böyle ayrı kalmanın karşısında…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta