Sende Yok Olursun Şiiri - Ömer Ulu

Karşılıksız sevdaları taşıyan tarifesiz trenler geçer
Günlerimizin üşümekten yorgun uğursuz sol yanından
Hızla geçen camlardan el sallar yaşanan hatıralar
Dönmemek üzere yok olursun gülüşünün sonsuzluğunda
Sigaramın üstündeki dumanda yanar beni sarhoş eden kokun
Çok sevdiğim efsunlu susmana katılır yokluğun
Kimbilir hangi bilinmez dudakta bir tebessüm olursun
Hangi derin meçhulde kudurmuş bir okyanus dalgası
Adın yapışkan ısırgan otu olur dudaklarımda
Çocukluğumun masumluğu koşar gidişinin peşinden
Aynı masumlukla ağlarım ağıta çıkan türkülerde
Gökyüzünün maviliğini zorlar gönlümün kara bulutları
Bozguna uğramış askerlerin onurunu gagalayan kuşlar türer
Zaferin sıcaklığını çılgınca hisseden gözlerimde

Yüzünün mahcup ifadesini giyinmiş yorgun gün
Rüzgarlar ağlıyor gidişinle boşalan sokaklarda
Pis bir pişmanlık gibi inler söylediğin sözler
Pişmanlığın gözyaşlarında boğulur sevgiyle yıkanmaya
Mutluluk denizlerinde gönlünce dalgalanmaya alışık yüzün
Çerçiside giden köyün sıradanlığı ve yalnızlığı sarar
Alnında krışıklıklar oluşan yıldızları kaymış zamanların
Tek parça olarak kalabilir mi mutluluğun avare sandalı
Bir kor gibi yüzümüzde körüklenmez mi gözyaşları
Ellerim kırılgan deniz yıldızı uzak kaldığı denizine hasret
Düşerler dizlerim üstüne sufi teslimiyetiyle
Yalnızlıklar geçer gözyaşımla yanan kirpiklerinmin ucundan
İsyan eden gönlümün feryadı katılır gidişinin kundakladığı yangına

Ölüm yakışır mı insanın şarkı söyleyen yüzüne
Aşk tarafından hırpalanmak yakıştırıyor bu iki zıtlığı
Sende yok olursun sevgimi karşılıksız bıraktığın zamanın sahilinde